Dopefight - Buds (Self-Released)

Za reggae i dub se uglavnom vezuje uživanje, a za određene podpravce hip hopa puštanje u promet opojne biljke koja se stručno naziva kanabis, popularno marihuana i ko zna kako još (mali milion imena). Nešto manje je poznato da i u (naj)tvrđem gitarskom krilu postoje poštovaoci ovog segmenta flore. Saga se definitivno iskristalisala mitskim albumom Dopesmoker (priča o ovoj ploči zahteva još jedan post solidne dužine, recimo ovom prilikom da naslovna numera traje tačno 63:31) kalifornijske grupe Sleep (iz koje su kasnije proistekli sastavi High on Fire i Om) a nastavila se sa bezbroj bendova čija imena dovoljno govore sama za sebe: Bongzilla, Weedeater, Bongripper... ovaj poslednji je pre tri godine objavio album sjajnog naslova Hippie Killer.

Kao što je laicima teško da razaznaju razlike između black i death metala, upućeni vode bitke oko povlačenja linija između stoner rocka/metala, doom metala i sludge metala. Razlike, kao takve, postoje - ljubitelji prvog gaje klasičniji (hard) rock zvuk koji svoje reprezente nalazi u Desert Rock sceni, drugi se takmiče u usporenosti i težini rifova i potiču od diskografskih početaka sastava Cathedral (i još dalje St. Vitus sve do Black Sabbath), dok se treći vezuju za specifično južnjačko sažimanje tradicije i pank i metal iskustava, pogotovo u okolini New Orleansa (Crowbar, Eyehategod itd.) i među glavnim su "krivcima" za postrokerski pretinac tzv. post-metala (Isis). Po nepisanom pravilu, ko voli prvo, đasvi mu se i drugo i treće, a neke deblje granice neka izvlače kritičarske cepidlake.

Muzičare boli briga za klasifikacije, a čudo godine u ovom fahu stiže iz Brightona, prebivališta sastava simptomatičnog imena Dopefight. Omot i naslov govore romane sami za sebe, ali oni vam neće reći koliki rusvaj pravi ovaj bend. Od meketanja na početku prve numere Baby Goat Sick, nepripremljeni slušalac biva izložen nemilosrdnoj baražnoj vatri rifova, abrazivnoj, izmučenoj i prljavoj ali istovremeno dopadljivoj i vraški zaraznoj, nalik vlažnom snu.  Dopefight je sludge bend kamiondžijskih gabarita koji ovim debijem momentalno trpi poređenja sa najboljima (a od većine iskusnijih kolega su u startu bolji) - njihov pankerski naboj hardcore intenziteta žeže sve pred sobom pretvarajući prepreke na putu u prah i pepeo, a dražesni tehnički detalji, koncizne dinamičke strukture i često prešaltavanje sa jednog na drugi k'o tuč teški rif mame slušaoca da se iznova vraća ovoj kaznenoj ekspediciji.

Svet je i ranije imao prilike da čuje mini-fabrike gitarske težine koje su vremenom upadale u kreativni ćorsokak i krenule da besciljno riljaju po difoltu, nalik preiskusnom reperu koji upadne u rutinu rimovanja pa se od njega više ništa ne može čuti osim lupetanja gluposti (inspiracija je dobra devojčica, viđa se u društvu gladnih, neće da se hefta za pare). Ovaj trio (koji zvuči kao bar kvintet krvožednih drvoseča) svestan je ovih ograničenja te poseže za doziranom i praktično ubojitom upotrebom burbonom podmazanih južnjačkih te mističnih istočnjačkih ornamenata, čime njihova razorna zvučna vizija dobija na dodatnoj dubini.

Slično naslovnici, i unutrašnji omot ovog samizdata krase fotografije kultivisanog bilja. Tekstovi pesama nisu štampani, no nesvakidašnja silina koju predstavlja Buds ostavlja ljubitelje dobre žestine bez teksta, sa sve vilicom do poda.