La Rose et la Hache
Iščekujući razrešenje problema nastalog pojavom bX-o3qgph baga koji moderatorima blogova ne dozvoljavaju da publikuju komentare svojih čitalaca, kažimo reč-dve o novom albumu ovog luksemburškog akta čiji je spiritus movens stanoviti Jérôme Reuter. Postavivši samom sebi japanske standarde u produktivnosti, Reuter je kroz Rome objavio pet albuma u prethodnih pet godina, od kojih se ne zna koji je bolji.
Pažljiviji čitaoci i muzički sladokusci nisu ostali imuni na prošlogodišnje izdanje Flowers From Exile, jedan od diskografskih vrhunaca prethodne sezone na kome je konceptualno tematizovano iskustvo španskog građanskog rata kroz masivnu upotrebu flamenko gitare i muški jake, poetične stihove. Novi album donosi još primetnije destilisanje i sazrevanje muzičke ideje-vodilje, predstavljajući dodatni otklon u odnosu na apokaliptične početke akta.
U poređenju sa prethodnim, izvrsnim albumom, atmosfera od koje je satkan Nos Chants Perdus (Naše izgubljene pesme) je primetno intimističkija i svedenija. Ogoljeni akustični instrumenti zamenjuju grandiozne i bombastične aranžmane, ali kafanska/boemska tuga i melanholija ostaju netaknuti. Geografski posmatrano, Rauter ostavlja Španiju iza sebe i pomalo grli Francusku (uprkos naslovima pesama na francuskom, glavnina teksta je na engleskom), tvoreći poseban žanr pod nazivom chanson noir.
Le Chatiment Du Traitre
Još od prvih taktova, Nos Chants Perdus postavlja meteorske standarde svirke u kojoj nijedan ton nije na svom mestu uzalud, pesme organski teku, lagano se odmotavajući u starinskom ritmu života do samog kraja izdanja kojim dominira duboki, tragičko-empatični Reuterov glas. Primetno teži za slušanje, podsećajući na najmračnijeg Nicka Cavea, ali i Jacquesa Brela i Toma Waitsa, ovaj album zahteva slušaočevu fokusiranost i odbacivanje sunčanih zamisli i nemogućnost lakog pokreta. Ponuda je fer, jer ovo prvoklasno ostvarenje svojim delikatnim kvalitetom, umetničkom delikatnošću i posvećenošću obilato nagrađuje svako investiranje slušalačkog vremena, ma koliko ta zamisao izgledala odbojno i uzaludno u prvi mah.
Istragu po mračnim i lomljivim delovima duše na svojoj koži je prvenstveno osetio Reuter, koji je nedugo po objavljivanju ove kolekcije otkazao sve koncertne aktivnosti i povukao se iz sveta u želji da pronađe svoju narušenu spiritualnu ravnotežu, problem nastao usled prekomerne diskografske aktivnosti. Kakav god da bude ishod lične borbe u kojoj se trenutno nalazi, iza sebe je ostavio još jedan album koji zaslužuje samo neme reči hvale.
The wars are moving north
To our isles of green
Through countries washed out
By storm of steel
But they shall not pass - we shall not yield
For freedom is a love not proved
In the letting go
For all they ever allow us to be
Is an alibi, a breath mint for greed
Thus we live gravely, thus we die slowly
Thus we hide in self-control
We who came out here
To give an empire to this loneliness
That surrounds and enslaves
Defines and degrades us
Say we're mad with hope, say it's all but smoke
Say we're all gonna perish in the snows
Take this vow with me
To stay close, to be near
To be oh so sincere
Take this vow with me
For you must know there's nothing left around here
And so you toss a coin at every turn
To know what bridge to cross
What bridge to burn
Along the towers, on the riverbanks of France
With Spain still in our hearts
While we're wondering why we are all
So quick to separate
Sex and love but not church and state
And why they have made
All of us slaves to gold and to debt
To fears and regrets
Take this vow with me
To stay close, to be near
To be oh so sincere
Take this vow with me
For you must know there's nothing left around here
For we we're not born to live their lie
In houses built to keep the tv dry
So to make you see, to make us heard
We'll have to rebuild our islands word by word
Take this vow with me
To stay close, to be near
To be oh so sincere
Take this vow with me
For you must know there's nothing left around here
Pažljiviji čitaoci i muzički sladokusci nisu ostali imuni na prošlogodišnje izdanje Flowers From Exile, jedan od diskografskih vrhunaca prethodne sezone na kome je konceptualno tematizovano iskustvo španskog građanskog rata kroz masivnu upotrebu flamenko gitare i muški jake, poetične stihove. Novi album donosi još primetnije destilisanje i sazrevanje muzičke ideje-vodilje, predstavljajući dodatni otklon u odnosu na apokaliptične početke akta.
U poređenju sa prethodnim, izvrsnim albumom, atmosfera od koje je satkan Nos Chants Perdus (Naše izgubljene pesme) je primetno intimističkija i svedenija. Ogoljeni akustični instrumenti zamenjuju grandiozne i bombastične aranžmane, ali kafanska/boemska tuga i melanholija ostaju netaknuti. Geografski posmatrano, Rauter ostavlja Španiju iza sebe i pomalo grli Francusku (uprkos naslovima pesama na francuskom, glavnina teksta je na engleskom), tvoreći poseban žanr pod nazivom chanson noir.
Le Chatiment Du Traitre
Još od prvih taktova, Nos Chants Perdus postavlja meteorske standarde svirke u kojoj nijedan ton nije na svom mestu uzalud, pesme organski teku, lagano se odmotavajući u starinskom ritmu života do samog kraja izdanja kojim dominira duboki, tragičko-empatični Reuterov glas. Primetno teži za slušanje, podsećajući na najmračnijeg Nicka Cavea, ali i Jacquesa Brela i Toma Waitsa, ovaj album zahteva slušaočevu fokusiranost i odbacivanje sunčanih zamisli i nemogućnost lakog pokreta. Ponuda je fer, jer ovo prvoklasno ostvarenje svojim delikatnim kvalitetom, umetničkom delikatnošću i posvećenošću obilato nagrađuje svako investiranje slušalačkog vremena, ma koliko ta zamisao izgledala odbojno i uzaludno u prvi mah.
Istragu po mračnim i lomljivim delovima duše na svojoj koži je prvenstveno osetio Reuter, koji je nedugo po objavljivanju ove kolekcije otkazao sve koncertne aktivnosti i povukao se iz sveta u želji da pronađe svoju narušenu spiritualnu ravnotežu, problem nastao usled prekomerne diskografske aktivnosti. Kakav god da bude ishod lične borbe u kojoj se trenutno nalazi, iza sebe je ostavio još jedan album koji zaslužuje samo neme reči hvale.
The wars are moving north
To our isles of green
Through countries washed out
By storm of steel
But they shall not pass - we shall not yield
For freedom is a love not proved
In the letting go
For all they ever allow us to be
Is an alibi, a breath mint for greed
Thus we live gravely, thus we die slowly
Thus we hide in self-control
We who came out here
To give an empire to this loneliness
That surrounds and enslaves
Defines and degrades us
Say we're mad with hope, say it's all but smoke
Say we're all gonna perish in the snows
Take this vow with me
To stay close, to be near
To be oh so sincere
Take this vow with me
For you must know there's nothing left around here
And so you toss a coin at every turn
To know what bridge to cross
What bridge to burn
Along the towers, on the riverbanks of France
With Spain still in our hearts
While we're wondering why we are all
So quick to separate
Sex and love but not church and state
And why they have made
All of us slaves to gold and to debt
To fears and regrets
Take this vow with me
To stay close, to be near
To be oh so sincere
Take this vow with me
For you must know there's nothing left around here
For we we're not born to live their lie
In houses built to keep the tv dry
So to make you see, to make us heard
We'll have to rebuild our islands word by word
Take this vow with me
To stay close, to be near
To be oh so sincere
Take this vow with me
For you must know there's nothing left around here
Постови
Нема коментара:
Постави коментар