Bilo je mnogo onih koji su videli Taliba Kwelija kao spasioca hip hopa na razmeđu dva milenijuma. Nisam bio među njima. Za mene je oduvek tu nešto falilo, nije štimalo. Kao situacija u kojoj imate velikog alternativca koji kenja svojim ortacima zato što slušaju narodnjake pa ode kući da krišom gleda Farmu. E tako je i Talib (student na arapskom, o'tle ono "taliban", inače potekao iz veoma obrazovane, profesorske familije sa Istočne obale) stalno pričao o nekoj revoluciji, a sa druge strane krišom i manje krišom maštao da napravi komercijalan uspeh.
Problem je bio u tome što je tako ostao ni tu ni tamo, iako se druži sa Mos Defom, nije poštovan kao on. Nije ni popularan kao što je bio 50 Cent ili jeste Kanye West, iako je trilion puta bolji reper od njih obojice (zajedno). Imao je album sa Madlibom, ali nikada neće biti divinizovan kao pomenuti ludak. Kweli ("istina" na svahiliju) ima onaj problem koji se redovno javlja usled viška inteligencije, koji nikad nije bio sporan u njegovom slučaju: suviše prekombinuje stvari, suviše sve hoće, želi da pokrije sve moguće uglove gledanja na stvari, usput se pogubi i na kraju mora da se zadovoljava mrvicama.
Reflection Eternal je njegova kolaboracija sa didžejem/producentom Hi-Tekom i ovo im je drugi album koji je nedavno objavljen, dekadu nakon njihovog debija Train of Thought, izašlog u jeku dominacije Rawkus etikete, koja sa ove vremenske tačke gledišta nije dobila mesto u istoriji žanra koju su joj tad predviđali. Slično je bilo i sa pomenutim prvencem.
Naslov novog albuma govori da Taliba uprkos neprestanom ašikovanju sa mejnstrimom nisu napustile revolucionarne misli. S druge strane, struktura ploče je takva da je na meniju mešano meso. Ima i pljeskavice i ćevapa (Ballad of Black Gold, Back Again, In This World), ali i belog mesa, poput Midnight Hour, kolaboracije sa Estelle, poslednjeg u nizu od pet singlova kojim se na volej prihvata loptica nabačena od Ejmi Vajnhaus i Dafi. Dobra vest je što je nakon sat vremena trajanja ove ploče kristalno jasno da su ove muzičke porcije studiozno spravljane i veoma ukusne.
Naravno, nema osnova pričati o nekoj ili bilo kakvoj revoluciji, ali Talib, obučen u fensi odela i džemperčiće, ili kožne jaknice uz neizbežan kačket na glavi, je iskusan i talentovan reper, koji verbalno izbacuje svoje zamisli samouvereno i bez preteranog napora. I njegov kompanjon Hi-Tek je dosta napredovao u zvučnom segmentu priče, on gradi čitave male arije sa dosta osećaja za meru, vešto se snalazeći na terenu između prašnjavih semplova i modernih didžej intervencija, tako da na kraju svi budu srećni i zadovoljni. Njih dvojica u tandemu funkcionišu kao saliveni, što ovaj album kvalifikuje kao jedan od pamtljivijih muzičkih priloga za ovu sezonu. Ne verujem da će se obogatiti zahvaljujući ovoj ploči, ali imaće dovoljno za pristojan život. Što se mene tiče, dobili su respekt koji ne može da se kupi, što bi najviše trebalo da se ceni.
The Ballad of the Black Gold
This is the ballad of the black gold
They call it Texas tea
But it's bigger than a cowboy with a lasso
It's deeper than a black hole
Create monopolies
Except they collect your fee when you pass go
Crisis international
The government de facto
We got no control in this fiasco
Darker than the backroads
Bubble hotter than Tabasco
More than what you bargained for or asked for
You never see happy-hungry people that ain't rational
They blasting through the gates and they attack you at the capital
Run up in your palace, find the heads of state and crack a few
Get a taste of power then they become fascists too
The fiscal conservatives, don't know what they purpose is
Put money on the war, then they cut your goods and services
Murderous, corporate monsters is breaking records
Exxon is at 40 billion a year
They raking in record profits, stop it
How they banking while auto industry is tanking?
Leadership is sinking
The pollution in the water, stanking
Loyalty to petroleum
Royalty spoiled the economy
We won't get it poppin' till we're oil-free
If you're oil-rich then we invade it
They call it occupation but we're losing jobs across the nation
Drill, baby, drill, while they make our soldiers kill
Baby still, the desert where the blood and oil spill
Nigeria is celebrating 50 years of independence
They still feel the colonial effects of Great Britain's presence
Dictators quick to imitate the West
Got in bed with oil companies and now the place a mess
Take a guess, which ones came and violated
They oiled up the soil, the Ogoni people was almost annihilated
Still they never stayed silent
There was activism, poets using non-violent tactics
That was catalyst for soldiers to break into they crib
Take it from the kids and try to break em like a twig
And make examples of the leaders
Executed Saro-Wiwa
Threw Fela's mom out the window right after they beat her
In an effort to defeat hope
Now the people feed soap to [noir]
So they youth is doing drive-bys through speed boats
They kidnap the workers
They blowing up the pipelines
You see the fires glowing in the nighttime
History a slippery creature
Its full of blind twists and surprise endings
like a mystery feature
This oil shit is slicker than preachers
it makes the problems in the region
amplify like victory speeches
poison the water, lead the boys to the slaughter
go in somebodys country rearrange the order
and destroy the borders
you see them dancin through the fields of fire
world domination the real desire
the devil is still a liar
Постови
Нема коментара:
Постави коментар