Extra Life - Made Flesh (Lo Alternative Frequencies)

Negde sam nekad pročitao (znam i gde - u X Zabavi u tekstu Tome Grujića posvećenom nekom od "besmrtnih" albuma grupe Smiths) da je suštinska razlika između nekadašnjih i sadašnjih (tadašnjih) bendova u tome što su prvi svojim pesmama, slušaocima davali tek nagoveštaje velikih životnih istina i tako ih upućivali ka neočekivanim pravcima, dok su potonji (sećam se tačno i da su pomenuti KKN i Darkwood Dub) u svom stvaralaštvu više potvrđivali već poznate činjenice. Vreme koje je proteklo od tada išlo je još intenzivnije na ruku "potvrditeljima" - muzika, ona šou-bizniski vidljivija, nema previše izraženih revelatornih intencija. Srećom, postoje i manjina koje stvara suptinski novo na osnovu već stvorenog - među njima je svakako bruklinski sastav Extra Life.
Ova ekipa je pre dve godine izbacila debi album Secular Works, koji nije Bog zna kako zapaženo prošao u medijima, ali je među posvećenicima stekao nesumnjivo kultni status. Čak i onima koji nisu bili zadovoljni ponuđenim bilo je nezamislivo da zaborave prezentovani zvuk benda koji je ime dobio, prema jednoj priči, po poznatoj gejmerskoj frazi, a po drugoj kao stav koji potkrepljuje tvrdnju da umetnost na svom vrhuncu može pružiti dodatni život tj. da delo često nema nikakve veze sa delatnikovim ostalim žitijem. Drugim rečima, stvaralaštvo ovog tipa je pre svega predstava, farsa, strogo shvaćeno, laž koja može biti istinitija od puke svakodnevne istine.
Obe ove teze izbacio je vođa sastava pevač i gitarista Čarli Luker, dugogodišnji član benda Zs te nekadašnji saradnik uber-hajpovanih Dirty Projectors i solo projekta Micka Barra pod imenom Ocrilim. Ono što je strpljivijima bilo jasno i po preslušanom debiju, na Made Flesh je još plastičkije izraženo - Čarlijeva družina na velika vrata vraća smislenost pojma art na savremenu muzičku scenu.
Naravno, ovo nije muzika za svakoga, i mnogi će mrmljavo odmahnuti glavom na naporno izafektirani Lukerov falseto, stacioniran tačno na pola puta između Maynarda Jamesa Keenana i Stevena Patricka Morriseya, i neretko sadistički stomp čudesnih, a istovremeno i elegantnih i eksperimentalnih struktura kompozicija benda koje podsećaju na gomilu radova iz raznih faza opusa još jedne kultne njujorške grupe čije je ime Swans. Prepoznatljiva osnova sa Secular Works je i dalje prisutna ali preovlađuje utisak da je sada pročišćenija, konciznija i (što da ne) ubojitija. Prethodniku Made Flesh su mnogi zamerali neizdrž koji su proizvodili pojedini agonijski intonirani komadi. Ima ih i na ovom izdanju, ali generalno gledano, više je prijemčivijih komada koji ne oduzimaju zvučni identitet benda ni za jotu, pa tako Extra Life nakon ovog albuma, zvanično objavljenog juče, mogu da se pohvale da u katalogu imaju i potencijalne indie hitove poput prvog singla Head Shrinker (ne propustite spot) i Black Hoodie (inače pesmi o posebnoj vrsti nihilističkog osećanja koje se javlja kod mladih fanova panka i metala i praćeno je odgovarajućom odećom, da ne kažem autfitom).
To je ironija svoje vrste jer su tekstualno Extra Life par ekselans post-indie bend, sačinjen od individua koje su identitetski toliko bile zarobljene u toj mikrokozmi da su je vremenom prevazišli i promišljanjem i postojanjem, te se obilato služe ambivalentnošću koja je prema predmetu svog interesovanja i blagonaklona i ironijski-cinično usmerena u isti mah. Stoga se ogoljeni i provokativni tekstovi mogu posmatrati i kao džepni priručnici za život posle života, a Made Flesh u celini kao jedna od najupečatljivijih ploča u dosadašnjoj ovosezonskoj ponudi, desert za sladokusce koji znaju da dobrom proizvodu reklama nije potrebna.