U.S. Christmas - Run Thick in the Night (Neurot)

In the Night

Komuna eksperimentalno-teških muzičara iz Severne Karoline proslavila se u zaguljenijim muzičkim krugovima "zvaničnim" debijem Eat the Low Dogs (koji enološki rečeno, fenomenalno sazreva). Iako je ime benda već samo po sebi postalo pouzdani znak raspoznavanja među zaljubljenicima u epsko, sveže i neočekivano, grupi baš i nisu preterano cvetale ruže po objavljivanju prvenca. Došlo je do velikih kadrovskih promena tako da su u bendu ostali samo pevač i gitarista Nate Hall (inače ponosni otac četvoro dece i električar po struci) i multinstrumentalista Matt Johnson, željni da nastave zvučnu avanturu. Po konsolidaciji redova prešlo se na nove diskografske aktivnosti.

Sredinom godine objavljen je zajednički split sa grupama Minsk i Harvestman posvećen obradama  pesama iz opusa grupe Hawkwind, a zatim je usledilo i novo glavno jelo. Run Thick in the Night je jedna od onih zaokruženih ploča koju je pomalo besmisleno slušati na mahove i na preskok - ona od slušaoca traži pažnju i strpljenje, posvećivanje koje će mu se u svakom slučaju vratiti. 

Uvodna, gigantska In the Night služi kao test inicijacije u kult sastava čiju je muziku vraški teško klasifikovati. Objavljuju na etiketi legendarnih Neurosis, sa kojima dele istovetnu nedogmatičnost zvuka baziranog na teškim i opresivnim momentima. Mnogi pominju i Isis kao referencu trpajući USX u pretinac atmosferičnog post-metala no, za ove uši je to nategnuto uterivanje u tor poznatog. Činjenica je da su Ameri glasni i spori, ali u njima ima previše psihedelije i "narodskog" zvuka da bi uopšte bili skroz skapirani kao metal bend. Pogotovo to treba napomenuti ovde, gde i dalje vladaju u najmanju ruku čudne predrasude naspram ovog pravca (thanx to Branko Vukojević i njemu slični prenaporni bitlsovci). Ako ste od tih koji ne vole metal, olakšajte sebi - USX nije metalska grupa.

Ono što u svakom slučaju jeste to je da je ova grupa predominantno zrači originalnim američkim duhom. Ne onim izvikanim kičastim mišićima od stiropora koji vole puno susama na svojim zemičkama i hiljadu preliva na plastičnoj salati ili sladoledu - već je grupa muzički katalizator one medijski uglavnom nevidljive Amerike od krvi i mesa. Amerike koja pati ophrvana životnim teškoćama, Amerike koja ume da voli i grize je savest. One unižene Amerike koja je uzvišena zato što je prosto i jednostavno stvarna, a ne poželjna propagandna slika (primećujem da to mnogi brkaju, verovatno s namerom da sebi dignu cenu, što je pomalo tragično kad su već na prodaju). Glas Natea Halla je do koske američki - nema greške pri  njegovom lociranju, a kada u igru na otprilike pola ploče ulete ogoljeni akustični komadi, čitavo učitano metalstvo ustupa mesto kosmičkom duhu... Neila Younga, recimo, predstavljajući zgodnu dopunu za sve one koji nemaju razmevanja i strpljenja za radove kanadskog trubadura.

Run Thick in the Night zatiče bend željan svirke i propitivanja svojih trenutnih limita. Nije laka muzička literatura - njen rukopis je gust, a format glomazan, možda nalik na sjajnu Američku tragediju Teodora Drajzera. Ali baš zato i vredi.

The Moon In Flesh and Bone